دنیایی که باید خود بسازم

 

   زندگی تنها فرصت مرگ است، برای اینکه خودش را اثبات کند. پس چرا این فرصت را رها کنم برای بدیهیت یک قطعیت. و البته زندگی یک عادت دیرپاست که مرگ ترکم می دهد. چقدر زندگی و مرگ درهم تنیده اند. من فکر می کنم زندگی فقط لباس دیگر مرگ است.

 

دنیایی که باید خود بسازم...

    شب سوم بی آنکه در خود احساس امید یا ناامیدی کنم بالای درخت تناوری رفتم که شاخه هاش را بی منت و بی دریغ گسترده بود. خالی بودم. سردم بود. گرسنه بودم. اما غمگین نبودم. پشیمانی نداشتم. این زندگی من بو دنیایی که باید خود بسازم...

 

   رازی ست بین من و آسمان، که نباریم بدون چشم های هم.

 

دنیایی که باید خود بسازم...

 

   تاریکی بود و بوران و سرما و برف، و من در برف سیگارم را خاموش کردم.

 

دنیایی که باید خود بسازم...